Buikkrampjes

Hoera, het is mei! Dit is naar mijn persoonlijke beleving de maand met het meest ideale klimaat. Mijn hooikoortspiek is voorbij, de temperatuur klimt richting de 20 graden en het gemoed is goed. Ook omdat in de agenda al stiekem wordt afgeteld: bijna vakantie! Is de zomer dan niet nóg lekkerder? Nee, eigenlijk niet. De zomerhitte verlamt me en geeft bovendien plaknachten en zoemende beestjes. Nee, ik ben dol op mei. Alleen nog niet zo dol op mij.

Het rollen van de pijpen en stropen van de mouwen blijkt dit voorjaar even schrikken, moet ik bekennen. Om die twee witte melkflessen onder mijn lijf te aanschouwen, moet ik tegenwoordig namelijk wel erg ver voorover buigen. Er blijkt een enorm 'dakkapel' geplaatst, net boven de riem. Nou mag ik graag vooruitstrevend zijn, maar zoveel buik is overdreven. Ik weet nog dat ik drie lentes geleden voor het eerst moest uitwijken naar XXL in plaats van XL en twee lentes geleden nog redelijk wegkwam met ingehouden adem of aangespannen buikspieren. Tja, een man in ontkenning. Vorig jaar lente deed corrigerend ondergoed (stiekem) zijn intrede en bedacht ik nog een holle rug als excuus. Ik dik? Nee joh, ik heb gewoon een verkeerde houding…

Helaas, smoesjes helpen me niet meer. Juist nu ik me had verheugd op een verse meimaand en het nonchalante overhemd wilde inruilen voor een strakke polo, is het spiegelbeeld keihard en onterend. 'Hoezo strak,' buldert de lachspiegel. Mensenkinderen, het is een omvang die ik me nog herinner van 18 jaar geleden. Alleen was het toen de buik van mevrouw Bosmans en strooide ik, 72 kilo schoon aan de haak, roze muisjes op beschuitjes.

Uw Knipoogje knippert eens extra met de ogen en kan het niet ontkennen. 21 kilo in 18 jaar is niet meer te verbloemen. Integendeel, het is Code Oranje, want dit kan zo niet langer. En niet dikker.

Nu kan ik natuurlijk eens bellen met dokter Babak op de Hamersveldseweg, die verstand schijnt te hebben van plaatselijke vetoplossing, maar dat leek me op voorhand pijnlijk. Ook voor de portemonnee. Nee, er zit helaas niets anders op dan zelf strijd te leveren. De strijd tegen de kilo's.

Ik heb mezelf bij voorbaat dan ook op een zomerrantsoen van water en brood gezet. Dat wil zeggen: koolhydraatarm brood voor de trek en water om te zwemmen. Dat laatste zal een ultieme uitdaging worden voor dit schrijverslijf, waarvan slechts de vingers in topconditie zijn. Ik voel me dan ook een beetje als Maarten van der Weijden voor zijn elfstedentocht, maar dan voor elf baantjes zonder publiek.

Nu alleen nog even een pasje ritselen voor het besloten wijkzwembad tussen de Eurowoningen, want dat is al om 6 uur open. Schrik niet, Rozendalers. Dat bommetje, dat ben ik!

[Marco Bosmans,
bosmans@xmsnet.nl