Onderweg naar de Brexit (1): Koud, mooi en gastvrij

LEUSDEN Leusdenaar John Spijkerman rijdt een jaar lang links. Hij doorkruist het Verenigd Koninkrijk om het Brexit-verhaal achter de Britten op te tekenen. Elke maand geeft hij een lift.

,,Inmiddels reis ik met mijn trouwe Ford Transit Connectbus alweer vier weken rond in Ierland. Kamperen in de maand april in Ierland is iets voor bikkels, heb ik ontdekt: heel veel regen, wind, maar ook ijzingwekkend koud, vooral 's nachts. Je leert de zon hier wel waarderen. Om mijn betoog kracht bij te zetten, begint de zon net aangenaam te schijnen op de camping Foyle's Park in het dorpje Quigley's Point. Ik verblijf hier een week. Ik kijk uit over Foyle's Lake, een meer waarvan het eigendom nog steeds wordt betwist door de Republiek Ierland en het Verenigd Koninkrijk. Als ik naar buiten kijk, zie ik aan de overkant het Verenigd Koninkrijk liggen.

HEIBEL De Noord-Ierse stad Derry ligt op 15 kilometer afstand. Rond die naam is er al een hoop heibel geweest. Het 'unionistische' deel van de bevolking, dat de voorkeur geeft aan aansluiting bij het Verenigd Koninkrijk, noemt de stad Londonderry. De overgrote katholieke meerderheid heeft het gewoon over Derry. Maar officieel is het dus Londonderry en kan de naam alleen veranderd worden als het parlement in Westminster daarmee instemt.

GASTVRIJHEID Wat mij getroffen heeft is de gastvrijheid van de Ieren, want wat zijn ze behulpzaam en attent. Zoals bibliothecaresse Dolores en campingbeheerder Paul uit het kustplaatsje Ballybunion. Ook bijzonder is het wegennet. Zolang het richting de grote steden Dublin en Cork gaat, is het uitstekend, maar op tweebaanswegen en vooral op de B-weggetjes is het soms manoeuvreren om kuilen en gaten in het wegdek te omzeilen. Dat rijden op drie of vier meter brede weggetjes is sowieso een uitdaging, zeker bij tegenliggers. Gelukkig zijn er inhammen waar je even kunt wachten, totdat de tegenligger gepasseerd is.

PAUS EN HURLING Waar ik de eerste drie dagen in Mullinavat heb gelogeerd, heb ik daarna bijna alle nachten in mijn bestelbus doorgebracht. In Ierland heb ik nu zo'n 2000 kilometer gereden. Onderweg veel natuurschoon gezien, zeker in het zuidwesten in de graafschappen Cork en Kerry. Toeristische trekpleisters als Mizen Head en Healy's Pass, maar ook een door Tom Tom als naamloze weg aangeduid bergpad, dat diepe indruk op mij maakte. Bijzonder was ook mijn bezoek aan een anonieme begraafplaats voor baby's en kleuters middenin een woonwijk in Tuam. Ik heb gezien hoe bedevaartsoord Knock zich gereed maakt voor een nog niet officieel bevestigd bezoek van de paus in augustus en ik heb een hurlingwedstrijd gezien: een spectaculaire Ierse sport die het houdt op een kruising tussen hockey en rugby. Ik volg de strijd in het komende abortusreferendum die vooralsnog vooral met posters op de weg wordt gevoerd. En ik heb landgenoten ontmoet.

GRENSPROBLEMEN Na meer dan drie weken ben ik bij de grens en al een artikel geschreven over een busondernemer die precies op de grens woont en die met het oog Brexit zijn busbedrijf heeft gesplitst in een Ierse en Noord-Ierse poot, met elk hun eigen ontsluiting, op nog geen honderd meter afstand, in respectievelijk Ierland en het Verenigd Koninkrijk. Zo hoopt hij eventuele grensproblemen te voorkomen. En op 1 mei de hand geschud van EU-onderhandelaar Michel Barnier. Hij was op bezoek in Derry en sprak met regionale ondernemers en politici over Brexit. Met burgemeester Maoliosa Mc Hugh van Derry heb ik intensief en informatief gesproken over van alles en nog wat. Hij schonk me een mooie pen met Iers opschrift. Wat kan een verslaggever uit Leusden zich nog meer wensen...

John Spijkerman is ook te volgen op www.talkingaboutbrexit.com.