Schoolslag

,,Wij zijn een openbare basisschool waar je zelf aan zet bent!”, lacht Hobbit-directeur Elsa Mast kinderen en ouders toe op haar website. Nou Elsa, ik heb, aan de vooravond van het nieuwe schooljaar, slecht nieuws voor het Hobbit-grut, want die openbare school is op dit moment wel heel erg open.

Even voor de kindjes, zodat ze maandag niet denken dat Bouwdorp is verplaatst: tijdens de vakantieperiode hebben sterke mannen met grote machines het schoolplein leeggehaald en jullie school afgebroken. Weg zijn de tafeltjes en stoeltjes, weg is de poppenhoek, net als de zandbak. De vertrouwde school is niet meer en komt ook nooit meer terug.

Ditzelfde kan ik volgend jaar zomer schrijven over de naastgelegen school in Groenhouten, Het Kompas. Na een halve eeuw zijn de gebouwen verouderd en niet meer passend bij het moderne onderwijs en dus clustert de gemeente opnieuw twee scholen in een integraal kindcentrum. Afgezien van het sloopsentiment – ik leerde er Boom, Roos en Vis te schrijven – ontsnapt in mij een postnataal jeugdtrauma. Wat was er zo ouderwets aan de school van juf Rap en meester Steringa? We hadden schriftjes, melk met rietjes en een echte schoolbel. We kregen stickers bij het trakteren en als het heet was ging de brandslang open. De kleine Marco is er groot mee geworden en schrijft nog steeds.

Nieuwsgierig naar de basisschool van nu besloot ik vorige week een kijkje te nemen op De Klimop. Nee, niet in Leusden, maar in de bioscoop. De Klimop, of eigenlijk de Twistvliedschool in Mijdrecht, is de fictieve school van juf Ank. In de speelfilm De Luizenmoeder is het moderne onderwijs een belangrijk thema en dus zien we, onder het bewind van een nieuwe directeur, ineens kinderen met laptops, een robot en een vlogvader. Dat is weer eens wat anders dan een overblijfmoeder. Bovendien is het leerlingvolgsysteem gedigitaliseerd, in de breedste zin van het woord. Camera’s, drones en irisscanners volgen de leerlingen op school én thuis. Is dit het onderwijs van de toekomst? Een beetje wel en een beetje niet, vermoed ik. Regisseur Ilse Warringa heeft de schoolse zaken hier en daar een beetje uitvergroot zodat veel scenes nog steeds een beetje schuren en doen generen, met de ‘China Braderina’ als ongemakkelijkste hoogtepunt.

Ik heb zo’n idee dat Juf Ank van De Klimop niet te vergelijken is met directeur Elsa van De Hobbit en dat de kinderen het komend jaar niets tekort zullen komen in de overblijflokalen van de buurschool. Het sloopproces doet wel even pijn, maar volgend jaar gaan beide scholen in de wijk Groenhouten prima samen door een brede deur. Dat gaat trouwens een heel mooie deur worden van een heel modern integraal kindcentrum met camera’s en computers naast de poppenhoek en de zandbak. En vergeet die geweldige schoolbel niet! Voor een oud én nieuw geluid.

Marco Bosmans,
bosmans@xmsnet.nl.