Afbeelding
Marco Bosmans
Column

Schepselen

16 november 2022 om 11:13 Column Knipoogje

Is er iets fijner dan de vrije zondag te starten met een kleine zegen op mijn wegen tijdens een rondje met het hondje? We sloegen linksaf bij de Koningshof toen stichtelijke orgelklanken ons pad al kruisten. Mijn collumnerende collega van pagina zeven weet er alles van. Ik heb slechts een liefhebbend orgel-oor, vooral wanneer een organist alle registers opentrekt voor het Toccata en Fuga in d-moll van Bach. Hemels.

Bij het naderen van de rotonde, wanneer het voorspel van de ochtenddienst is verstomd, openbaart zich een ander wonderlijk schepsel. Zonnestralen werpen zich over Schoolsteegbosjes, mistflarden hangen boven de groene weiden, een koppel zwanen trekt door de vaart. Gak, gak, gak; ganzen verkiezen warmere oorden – goede reis, tot volgend jaar.

Wat een natuurfeest moet het zijn om aan de Clarenburg en Mariënhove te wonen en de seizoenen aan je voorbij te zien trekken. Gelukkig gunt de gemeente ook de geduldige voorbijganger hier een blik op het pronkjuweel van Landgoed de Boom. Er staat een bankje, namelijk. Maar welke ambtenaar kwam op het idee om pal voor dit bankje een informatiepaneel te plaatsen? Oké, het leert je veel over de bijzondere fauna en flora in het gebied, maar de zonnestralen, mistflarden en zwaantjes worden met dit bord voor je kop gemist.

Dat geldt trouwens ook voor Bella, de kleine, grijze poes. Ze wordt gemist, vertellen opsporingsberichten aan diverse lantaarnpalen in deze buurt. Een schatje, zo te zien. Bella zou zich wel eens verstopt kunnen hebben in een schuurtje of hok, dus of een ieder wil helpen zoeken. Ach, ik kan me de zorgen voorstellen. Ben zelf immers ook een baasje van hond Jochie én een poes. Wij gaven haar de naam Minoes, geïnspireerd door het verfilmde boek van Annie M.G. Schmidt.

Onze kinderen waren dol op de film en ik herkende mezelf in journalist Tibbe, die kon praten met mensenpoes Minoes. Samen beleefden ze avonturen, die ook regelmatig de plaatselijke krant haalden. De ‘Tibbe’ in mij – met Bella in dit geval als trouwe infiltrant – kan een kleine fantasie over een ambtelijk schandaal in Leusden niet onderdrukken. Iets met een woningbouwproject dat als een tiny kaartenhuis in elkaar stort, bijvoorbeeld. En dat de scoop over deze kwestie in de Leusder Krant een flink staartje krijgt…

Ik dwaal af. Jochie wil naar huis en Bella hopelijk ook. We duimen voor een behouden terugkeer van de grijze poes!

Munnikepad, Amstelpad, Kooikersgracht; we zijn er bijna. Nog even langs de kerk? Voor onze lelijke, maar lieve boomer geen enkel probleem. Hij is dol op onze wekelijkse trektocht door het dorp en holt en hijgt onuitputtelijk.

Helaas, geen orgelklanken meer. In gedachten dan maar het ‘Onze Vader die in de hemelen zijt’. Nee, niet Pierre Kartner, maar de schepper van zonnestralen, mistflarden en andere zegeningen.

Marco Bosmans, bosmans@xmsnet.nl

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie