Column Peter Sneep: ‘Ik heb mijn wasmachine op marktplaats gezet, maar ik vertrouw het niet helemaal’

[Dag buurman!

Scène 1.

‘Zou je vanavond tussen 10 en half 11 even bij mij willen komen’, vraagt onze zeventigjarige buurman Walter vriendelijk. Het is de avond voor Pasen. ‘Ik heb mijn wasmachine te koop gezet op marktplaats. Ze komen ‘m straks halen, maar ik vertrouw het niet helemaal. Daarom vind ik het fijn als er een iemand bij is.’ Walter is aan het verhuizen, helaas. We konden het goed met hem vinden. Hij woonde 39 jaar in het huis naast ons.

Om 10 uur die avond ben ik bij hem. Het voelt spannend, al weet ik dat de buurman niet vies is van een beetje drama. Hij is nog wat aan het inpakken, ik mag van hem door het lege huis lopen. Ons huis is precies hetzelfde, maar het voelt toch heel anders. Ander tapijt, behang, andere aanpassingen. Op de bovenste etage tref ik de wasmachine aan.

Weer beneden laat Walter me de chat lezen tussen hem en de potentiële koper. Het is in het Engels en inderdaad nogal vaag. Ik probeer me in te denken wat voor iemand het zou zijn en wat er gaat gebeuren als hij komt.

We kletsen en rommelen tot 11 uur, maar er komt niemand. Het drama gaat niet door wegens het ontbreken van de hoofdpersonen.

Scène 2.

Dinsdagavond om 9 staat Walter opnieuw voor de deur. De geschiedenis herhaalt zich. Er zijn nieuwe gegadigden, ditmaal tussen half 10 en 10. De chat is deze keer in het Nederlands, afkomstig van Valentina. ‘Maar die naam zegt niks’, weet de buurman. ‘Er kan net zo goed een man komen.’ Hij vertelt dat hij last heeft van zijn rug en dat hij niet zal helpen met sjouwen. Ik ben ook niet van plan te sjouwen.

Walters telefoon maakt om 10 voor tien 10 een geluidje. Er komt een appje binnen. ‘We zijn er om 22.10’, laat Valentina weten. Twee minuten na de afgesproken tijd horen we stemmen. Twee jonge meiden (Valentina en haar vriendin Enna) komen binnen, allebei sportief in het zwart gekleed. ‘Waar zijn we beland? We reden heel lang over landweggetjes’, vraagt Enna. Ze komen uit de buurt van Arnhem en zijn bij Barneveld de snelweg afgegaan.

De meiden zien het sjouwen helemaal zitten. ‘Ik neem ‘m wel op m’n rug’, zegt Enna. Buurman Walter ontdooit en wordt behulpzaam. Hij laat de jongedames op zijn mobiele telefoon een filmpje zien hoe je een wasmachine naar beneden sjouwt en gaat vervolgens zelf het loeizware ding tillen. Enna’s handen beginnen al snel zeer te doen en ik neem het sjouwwerk van haar over. Ruim een kwartier later ligt de wasmachine achter in een zwart autootje en verdwijnen de rode achterlichten om de hoek. Dag meiden!

Scène 3.

Als ik donderdagavond langs het kanaal naar Amersfoort fiets, rijdt Walter me tegemoet, precies in het tunneltje onder de snelweg. ‘Leuk was het, hè?’ roept hij met een tevreden glimlach. ‘Zeker!’, roep ik terug. Dag leuke buurman!

Peter Sneep, pjsneep@gmail.com