Afgezaagd

Hij glinstert ons al een weekje tegemoet vanuit de hoek van de kamer, als zoonlief ineens een klimaatkwestie op tafel gooit. Hoe wij dat willen uitleggen: de kap van miljoenen bomen voor drie weken kerstsfeer.

Ai. Junior heeft een punt. En hij is de eerste niet die de oude westerse kerstboomtraditie afzet tegen de nieuwe duurzaamheidstrend. Met het cliché ‘Ja, maar iedereen doet het’, probeer ik de dreigende discussie nog de kop in te drukken en het avondmaal te redden, maar het is tevergeefs. Het item is hot, het eten wordt koud.

Slechts één keer, bij het opschonen van het openbaar groen door de gemeente, een jaar of tien geleden, wisten we de bovenste meters van een gekapte dennenboom van het groendepot te redden en Huize Bosmans binnen te slepen. Zo konden we dit vers gekapte ‘slachtoffer’, stijlvol opgetuigd, de laatste eer te geven. Gratis en voor niets, beken ik met schaamte, want het had ons gesierd om de besparing om te zetten in een donatie voor Utrechts Landschap.

In de jaren die volgden haalden we onze groene logé van het prachtige Landgoed Lockhorst, een willekeurige straatventer of de IKEA. Dit Zweedse woonwarenhuis heeft er jarenlang een kerstkoopje van gemaakt door de kostprijs (1 euro) te koppelen aan een verplichte korte termijn-cadeaubon. Tot dit jaar. De Zweden zagen het (noorder)licht en kwamen tot inkeer, met dezelfde argumenten als junior overigens.

Het zette ook mij aan het denken, ondanks mijn hang naar decembertradities. Sterker nog, het zou mij niet verbazen als de zwartepietenkwestie de komende jaren een equivalent krijgt in een groenebomenkwestie. ‘Kap de kerstkap,’ luidt de slogan.

Om het bomen te staken en nog iets van het diner te redden, beloof ik junior de komende elf maanden na te denken over een alternatief. Toch maar eens adopteren, misschien? Maar laten we tot die tijd onze overleden kamergenoot vooral bewonderen, uit respect voor zijn zinloze dood. Oh, wat zijn uw takken wonderschoon…

Wat overkomt mij nog geen dag later in de supermarkt? Ik tref bij het inpakken van de boodschappen een eenzame Nordmann, gevangen in een netje, in een rolcontainer. ‘Wie neemt mij mee?,’ hoor ik hem fluisteren. Lizanne hoort het ook en onze blikken kruisen. ‘Ik heb geen plek in mijn appartement,’ snikt de betrokken Jumbo-caissière. Met een weifelend ‘Wij ook niet’ probeer ik de bedelroep te negeren. Probeer je een ander huisje voor hem te vinden? Dat belooft het lieve meisje. Boodschappen betalen, wegwezen.

Eenmaal thuis is het zoonlief die mijn geweten hoort knagen. Hij stuurt me terug: red de boom! Wat volgt bij de supermarktcounter is een Dickens-achtig tafereel. Een ware Christmas Carol met een ontroerde caissière in de rol van engel.
Lizanne heet onze tweede (en allerlaatste gekapte) boom en kijk haar eens stralen.

Marco Bosmans,
bosmans@xmsnet.nl.