Lummel van Leusden

Als jonge meid wandelde ik met mijn twee honden altijd door het Ruige Veld. Dat grensde aan mijn woonwijk en wij liepen dagelijks door kuilen, zelf bedachte paden en heuvels en genoten van alle wildheid. Het terrein deed zijn naam eer aan. Een paar jaar later moesten we ons wandelgebied verplaatsen naar ‘t Vliet, omdat er een woonwijk kwam. Maar ook ‘t Vliet raakte vol. Als inwoner moest je steeds balanceren tussen eigenbelang en het accepteren dat andere mensen ook willen wonen en leven. Je wilt het liefst alles laten zoals het is, ook al weet je dat dit eigenlijk egoïstisch is. Dat was ook zo met de komst van het gemeentehuis. We spraken er met z’n allen schande van: alleen die kleur al, maar hadden het binnen no time nergens meer over. Het gebouw van Hotel Leusden- in de volksmond Van der Valk genoemd- heeft ook jarenlang gesprekstof opgeleverd. Nooit zou de entree van ons groene dorp meer hetzelfde zijn met die vreemde lelijke stenen en dat opmerkelijk patroon. Toch is het allang volledig opgenomen in het Leusdense straatbeeld. De rotondes met bijzondere bouwwerken: we hebben er allemaal veel over gepraat en ons er bij neergelegd.

Nu er een toren van 128 meter als nieuwe skyline van Leusden is, gaat natuurlijk iedereen weer over de rooie. Maar we willen natuurlijk ook allemaal streeploos digitale tv kunnen kijken. Vooruitgang vraagt altijd het nodige van de mensen, dat heeft even tijd nodig en dan is dat ook weer om. We moeten er gewoon even doorheen. Dat kan ook niet anders want het ding is niet te missen: van ver af doemt het taps toelopende klimrek op. Waar je ook staat in een flinke kring om Leusden: overal zie je het gevaarte. Ik moet zeggen: ik ben er nu al aan gewend. Als ik naar huis rijd kijk ik uit of ik het nieuwe zicht op Leusden kan ontdekken. En als ik dan in de verte de Leusdense paal zie, vind ik het gewoon leuk. Misschien moeten we het gewenningsproces wat versnellen en het ding gewoon een soort van koosnaam geven, dan krijgt het wat eigens. ‘Lummel van Leusden’, stel ik zo voor. De Lummel als baken, als ijkpunt, om je koers op te varen, als kompas. Leusden staat op de kaart met deze unieke paal, zeker als het WK losbarst en de mast vast oranje gaat kleuren. Wie straks na drie weken van verkeerd eten, vieze hotelkamers en waardeloos weer thuiskomt en in de verte de Lummel van Leusden ziet, zal lachend de laatste meters afleggen: blij om weer thuis te zijn. Ik kan niet wachten tot het Kerst is. Lopik, eat your heart out.