Goudejaarsdag

Nog één dag om terug te kijken. Of juist liever niet? Maar dan wacht ons gelukkig een nieuw jaar.

Het leest vreemd uit de pen van een journalist, maar persoonlijk heb ik niet zoveel met nieuws. Ik ben meer van ouds, de stempel incluis. Het oude staat voor het vertrouwde, terwijl het nieuwe vaak komt met onzekerheid. Het was ook daarom dat mijn eindredacteur eens mijn typemachine in beslag moest nemen om me aan de computer te krijgen. En om dat vertrouwde oude heb ik me ook lang verzet tegen nieuwe technologie in huize Bosmans. Liever rinkelende bellen dan een buzzer die me wekt. Ik had, als smartdenkend mens, ook geen behoefte aan een smart tv die met mij meedacht. Maar inmiddels regeert nu toch de nieuwe generatie, waardoor we al roepend de moderne techniek bevelen lampen te dimmen, gordijnen te sluiten en parfums te verspreiden. Tja, de nieuwe tijd, ik heb er moeite mee.

Mijn hang naar oud heeft ook met de sentimentele beestjesaard te maken, vermoed ik. Zo ben ik dol op bejaarden en tégen baby’s. Sterker nog: ik zou de menselijke draagtijd graag met een jaar verlengen. Dan kunnen we die ellendige babyfase met huilen en poepen overslaan.

Verder kan ik in Achterveld zalig mijmeren bij allerhande hoeves, waar ‘anno’ op de gevel staat geschreven. Als het maar oud is. Mevrouw Bosmans verkiest daarentegen een verse baksteen, mits goed gearchitecteerd. Die twist hebben wij vaker. Aan de ontbijttafel, bijvoorbeeld. Daar ligt mijn oude kaas uit Stoutenburg naast haar jonge plakjes van de super. En wanneer echtgenoot een enkele keer de afstandsbediening te pakken krijgt, zien we nieuwe dokters en andere hippe wetenschappelijkheden. Daar gaat mijn ouwe-doos-tv. Zou het daarom zijn dat mevrouw Bosmans standaard tien jaar jonger wordt geschat en ondergetekende… Ehh, niet? Zij jong van geest, hij een oude ziel?

Verrassend genoeg gaat de scheiding der tijden niet overal op. Mevrouw Bosmans verstaat namelijk wél de kunst om vele kasten te vullen met ouds. Volgens mij heeft ze moeite met afscheid nemen, maar zij houdt er haar eigen visie op na: alle oud wordt ooit weer nieuw. In het kader van de duurzame nieuwe tijd is dat inderdaad wel een moderne gedachte, moet ik bekennen.

Bij de Milieustraat in Leusden zijn ze trouwens nog niet zo ver. Het staat letterlijk geschreven bij de poort, zag ik: Het meenemen van materialen vanaf de Milieustraat wordt aangemerkt als diefstal. Hûh?! Man, dat is toch de ultieme circulaire economie?

Zonder gekheid, op de drempel van het nieuwe jaar zouden we bijna dat oude rare jaar 2020 achter ons willen laten, maar dat is te makkelijk. Het verschil tussen oud en goud is slechts één letter. Daarom neem ik die g van goud, gezin, geluk en gezondheid mee naar het nieuwe jaar. Ook voor u: alle Gouds!

Marco Bosmans, bosmans@xmsnet.nl