Hartevriend

Komend weekend had ze 85 jaar moeten worden. Met een taartje en een goed glas, thuis op de Beemden. Maar wel in kleine kring. Zo was Conny Vandenbos. Die feestdagen worden haar helaas al twintig jaar niet meer gegund, want de verjaring staakte toen kanker haar de pas afsneed.

Toeval of niet, deze week was ik terug in dezelfde straat. Nu voor een andere vriend, Raimond. Hij wist de zeis vorig jaar ternauwernood af te weren met een hockeystick. Het is bizar: sta je op het sportveld, trekt iemand ineens je stekker eruit. Boem, daar viel de reus. Ware engelen brachten de rikketik op gang en als ik Raimond mag geloven: geen seconde te laat. Hij kreeg het leven terug in blessuretijd en is nu aan de verlenging begonnen. Godzijdank.

Heel Alandsbeek lijkt inmiddels te weten dat de ‘patiënt’ aan de beterende hand is, want vele buren liepen in december de deur plat. Met wat chocolade, een fles of mandarijnen. Het deed de mensenmens zichtbaar goed. Dus ook toen ík even mijn vinger aan zijn pols legde, was het bezoekprotocol: zitten, koffie en een cup-cake van dochter Anouk. Wat volgde is het verslag van die dramatische hockeymiddag.

Ik ken Raimond als keukenprins, met een specialisatie in truffels. Maar hij is ook een koning in verhalen vertellen, moet u weten. Dramatiseren is dit keer niet nodig. De hartaanval was dramatisch genoeg en mede daarom heeft het vertellen voor hem ook een helende werking. Het besef dat dat dubbeltje ook op de andere kant had kunnen vallen, maakt hem overduidelijk dankbaar. Met natte ogen en grote gebaren spreekt hij dan ook over de Meander-zusters en zoekt hij naar superlatieven om de kwaliteit van ‘ons’ ziekenhuis uit te drukken. De moraal van zijn verhaal? Lang leve de implanteerbare cardioverter-defibrillator!

Gisteren bracht ik hem een potje soep. Toscaans, mijn lievelings. Ach, ik weet heus wel dat Raimond er een druppeltje truffelolie aan toevoegt, onder het mom van ‘Dit maakt de soep echt af.’ Het is van mij slechts een kleine pleister op zijn grote hartzeer. Bovendien ben ik oprecht blij dat het zijn tijd nog niet was. Ik breng namelijk liever soep dan dat ik koffie en cake haal. Juist nu ik in mijn vijftiger jaren ben beland, wil ik dierbaren dichtbij houden, om het goede leven en heerlijke spijzen te delen.

Diezelfde soep had ik zondag graag ook een deurtje verderop afgeleverd. Voor Conny. Ik had het haar én mezelf zo gegund, maar helaas. Dan maar zelf lepelen en een beetje mijmeren bij mooie herinneringen en haar prachtige chansons, die in dit jubeljaar wel wat vaker mogen klinken. Of een paar regels verdienen aan de gevel van onze muziekschool. Luister: ‘Liefde is een kwestie van beleven. Te geven en te nemen, als ’t moet. Liefde is een kwestie van jezelf een keer vergeten. Voor die ander, als die ander dat ook doet.’

Marco Bosmans, bosmans@xmsnet.nl.