(S)tikstof

Zondagochtend, rond de klok van tien. Pomp vier weet niet van ophouden en tikt zo negentig euro af voor mijn volle dieseltank. Ja, ik weet het, alles wordt duurder en alles moet duurzamer. De werkelijkheid kan je zo nu en dan hard in je gezicht slaan. Gelukkig is de naïeve dromer in mij op dat soort momenten nooit ver weg.

Het is de lijnentrekker van The Red Caps, die in mijn ooghoek opduikt; trimbaard, rood shirt, witte broek. Zijn tred ontspannen, zijn blik op oneindig. Hij duwt de kalkkar voor zich uit en laat sporen na, opdat er vanmiddag op de juiste plekken weer een balletje geslagen en honk gestolen kan worden. Het stilleven is troostend, bemerk ik. Het tankpistool haakt weer in de houder en voort gaat de reis, bestemming Amsterdam. Ik heb voor die negentig euro eigenlijk dubbel getankt: brandstof voor mijn rode duivel en inspiratie voor de geest. Echt waar, dat beeld van die clubvrijwilliger, die in de volle zon zijn zondagsplicht vervuld met het witten van het groene gras kan mij de rest van de dag plezieren.

Bij het tikken van dit kolommetje besluit ik het woord ‘kán’ bij nader inzien een accentje te geven, want deze Red Cap is niet op mijn dromerige netvlies blijven hangen. Onderweg naar Amsterdam nam de keiharde realiteit de overhand. De stikstofmaatregelen domineren het nieuws en daarmee ook de dreigende gevolgen. De radio vertelt, terwijl bijpassende A1-vergezichten aan mij voorbijtrekken. Die boeren, dat zijn zij! Met hun gewraakte koeien in de wei.

De blauwe lucht, witte wolken en het weide-vee maakten eens het ultieme sfeerbeeld voor Hollandse meesters, maar anno 2022 moet Nederland zich opmaken voor drastische inkrimping van de veestapel. De koe en het varken, kippen en geiten; ze worden geruimd. En de boer wordt bedankt, met een handjeklap en zwaaizwaai. Ja, het zou maar zo kunnen dat Kinderboerderij de Vosheuvel over een paar jaar een museale functie heeft en dat we in DierenPark Amersfoort Holstein melkkoeien naast de giraffen en olifanten vinden. En dat ik mijn kleinkinderen het verhaal moet vertellen over dansende koeien en knorrende varkens die teveel poepten.

Ik laat het feitenrelaas, de beschouwingen en kritische analyses inzake dossier-stikstof graag aan de ware journalist. Langs de kantlijn van pagina drie kan ik niet anders melden dan dat het sombere toekomstbeeld van onze Gelderse Vallei mij verdriet. Dat ik meeleef met de boer en dat ik daarom nog snel even mijn boodschappen haal bij Martin (kaas), Harmen (geit), Cobie (varkens), Wim (rundvlees), en Annette (ijs). En vooruit, vandaag nog een Hollandse Nieuwe bij Ruud.

Maar zeg nou eerlijk, het zal toch niet zo zijn dat Leusden straks omsloten wordt door velden vol wuivend graan en het laatste stukje gras toebehoort aan slagmannen, honkstelers en lijnentrekkers?

Marco Bosmans, bosmans@xmsnet.nl.