Orgelgekken

Ik ben al heel lang verliefd op Engeland. Het begon in oktober 1993 – ik was 30 – en het was liefde op het eerste gezicht. Ik ben orgelliefhebber en ik had een orgelreis naar Londen geboekt. Is dat een beetje gek? Ja. Maar er gaan ook mensen mee met museumreizen, kookreizen, fabrieksreizen. Dus zo heel gek is het ook weer niet.

We bezochten kerk na kerk om orgels te beluisteren en te bespelen. De eerste dag van die reis gingen we op zondag naar kerkdiensten in Sint Paul’s Cathedral en Westminster Abbey. En alsof dat nog niet genoeg was gingen we ook nog naar een orgelconcert in Westminster Cathedral (dat is een andere kerk dan Westminster Abbey). Tijdens dat concert sloeg de liefde toe. Ik hoorde klanken die ik in Nederland nog nooit had gehoord. Sindsdien ga ik elk jaar terug.

Tijdens dat concert sloeg de liefde toe. Ik hoorde klanken die ik in Nederland nog nooit had gehoord. Sindsdien ga ik elk jaar terug

Er zijn mensen die nog veel meer van orgels weten dan ik. Ze kunnen over niets anders praten en dat is verschrikkelijk irritant. Tijdens die reis was een oudere meneer mee. Na een hele dag orgels stond ik in het hotel bij hem in de lift. Vanuit het niets zei hij: ‘Weet u waar dat en dat knopje zit bij het orgel van Weingarten.’ Ik voelde mijn hersens ronddraaien. Over mijn rug gleed een vlaag kou. Ik had helemaal geen zin meer in orgels en zei tegen de man: ‘Na zoveel orgels en muziek wil ik het ook wel eens over iets anders hebben.’ Hij werd woedend. ‘Ik praat nooit meer met u’, bitste hij. Dat vond ik best.

Waarom ik dit allemaal vertel? Deze week ben ik niet in Leusden, maar rijd ik in een touringcar met dertig organisten van kerk naar kerk in Noord-Engeland. Afgelopen vrijdagmiddag hebben we Nederland per boot verlaten. Zaterdagochtend zijn we aangemeerd in Newcastle. We gingen naar de Minster (zeg maar kathedraal) van York en zwolgen in de mooie muziek van koor en orgel tijdens de evensong. Het orgel in York Minster is onlangs zeer grondig gerestaureerd en klinkt mooier dan ooit. Misschien vond u de uitvaartdienst van koningin Elizabeth bijzonder, maar de Engelse kerken vieren elke zondag zo luisterrijk hun diensten.

Door corona is de reis een paar keer uitgesteld. Daardoor komen we nu in een Engeland waarin veel is veranderd sinds ik er in 2018 voor het laatst was. Het land hoort niet meer bij de Europese Unie, koningin Elizabeth is overleden en haar zoon Charles III is koning.

Maar, wees reëel, daar merk je niets van. Het land glooit en heuvelt nog als vanouds.

De reis is soms best gevaarlijk. We hadden een keer een buschauffeur die veel hield van die hoge kleine bruggetjes, waarvan Engelse landelijke wegen er zoveel hebben. Hij gaf bij het naderen van zo’n kleine brug flink gas, zodat de bus even loskwam van het wegdek en weer neerketste. We stonden doodsangsten uit.

Wie weet kom ik overmorgen heelhuids terug in Leusden.

Peter Sneep, pjsneep@gmail.com