Werken in de zorg is ‘dankbaar’, merkte de 18-jarige Marleen Biemans

LEUSDEN Om vanuit de zorgverlener te kijken naar dementie, benadert de Leusder Krant het zorgkoppel Wendy en Dennis Schanschort van Het Gastenhuis in Leusden met de vraag of wij een kijkje mogen nemen in hun Gastenhuis, een omgeving waar zorg wordt geboden aan een twintigtal mensen met diverse vormen van dementie.

Mariska Stehouwer

Enthousiast word ik welkom geheten door Wendy. In de gemeenschappelijke huiskamer koppelt zij mij aan de jongste medewerker, de 18-jarige Marleen Biemans. We nemen plaats bij een puzzelende Leny en een bewoner die zijn zoon op bezoek heeft. Al snel schuiven Ria, Sjoukje en Rie aan. Zij pakken hun breiwerkjes en luisteren graag mee met wat er gezegd wordt.

MEDEWERKER WOON-ZORG Vanaf haar zevende wist Marleen al dat zij de zorg in wilde. ,,Op mijn 16de ben ik gestart met de MBO opleiding verpleegkunde en vanaf maart 2020 was Het Gastenhuis mijn stageplek. Na mijn stage kon ik blijven als medewerker woon-zorg. Mijn opleiding duurt nog twee jaar en dan ben ik verpleegkundige.” Van Ria krijgt Marleen nog de tip mee om door te gaan met de opleiding: ,,anders krijg je later spijt.” Hier wil Marleen nog wel een aanvulling op geven: ,,Veel leeftijdsgenootjes weten niet dat je ook in de zorg kunt werken zonder een zorgopleiding. Je kunt beginnen als gastvrouw bijvoorbeeld.”

Dit artikel maakt deel uit van de serie artikelen om ‘De vele gezichten van dementie’ in beeld te brengen met als doel om in Leusden meer kennis en begrip te creëren over dementie en de gevolgen hiervan.
Wilt u ook uw verhaal vertellen samen met een partner of familielid met dementie dan kunt u zich voor meer informatie wenden tot Ellie Kuper, coördinator van het project. Via het mailadres kuperkat@casema.nl of op tel. 06-20550053 is zij bereikbaar.

Als 18-jarige tussen ouderen met dementie

CONTACT MET BEWONERS ÉN NAASTEN ,,Het werken in Het Gastenhuis is erg mooi werk. Ook al ben ik kapot na een dag werken, het geeft mij altijd wel een voldaan gevoel. Het is mooi om een band op te bouwen met de bewoners. De meesten die hier komen, blijven hier en ronden het leven hier af. Als bewoners nieuw zijn, moeten ze wel altijd even wennen. We leggen dan uit dat ze hier een eigen kamer hebben en dat ze hier mogen logeren. Dan is het voor die dag weer goed.”

(Artikel gaat verder onder de afbeelding).

‘Er zijn verschillende begeleidingsmethodes en het is bij iedereen weer een ontdekkingstocht welke het beste past.’ - Foto: Mariska Stehouwer

,,Familieleden houden zich vaak sterk om niet te laten zien hoe moeilijk zij het vinden om de persoon hier te laten. Wij maken dan altijd even een praatje met ze als ze binnen komen om door te geven hoe het met de bewoner gaat. Uiteindelijk vindt iedereen zijn plekje weer. De dames hier aan tafel zijn zelfs vriendinnen geworden.” Sjoukje en Ria willen nog wel zeggen dat het fijn is in Het Gastenhuis. ,,Onze kinderen hebben dat echt goed uitgezocht hoor, ik voel mij hier veilig. Ze zijn vele huizen langs gegaan en kozen deze. Wij zijn echt blij dat we elkaar hier ontmoet hebben.”

ONTDEKKINGSTOCHT ,,Iedereen die hier woont, heeft een vorm van dementie, maar er zijn zeker verschillen die je vaak aan kleine dingetjes merkt. De één herhaalt iets om de vijf minuten en de ander om het uur. De één wil wel praten als ze ’s morgen wakker wordt, de ander juist niet. Ieder heeft zijn of haar eigen ziektebeeld en daar passen wij de zorg op aan. Zo zijn er verschillende begeleidingsmethodes en is het bij iedereen weer een ontdekkingstocht welke het beste past. Wel proberen we iedereen zoveel mogelijk zelf te laten doen en nemen we ze mee bij de alledaagse dingen zoals aardappelen schillen. De kok kookt elke dag een verse maaltijd en de vrijwilligers helpen samen met enkele bewoners dan bij het schillen en snijden van de ingrediënten.”

SOMS HEFTIG, MEESTAL LEUK ,,Herinneringen zijn er genoeg, soms gaan ze terug in de tijd en vertellen ze verhalen over de oorlog die zij hebben meegemaakt. Soms komen ze op een moeilijk punt zoals een bombardement en dan vragen ze om de sleutel van de kelder. Dat zijn wel heftige momenten, maar het grootste deel is leuk en dankbaar werk.”