Soepeltjes

Eerste Pinksterdag was voor mij eerste priksterdag. Ik heb mijn eerste coronavaccinatie te pakken, namelijk. De vlag kan uit, hoera! Zo’n GGD-gedoetje voor een prikkie zorgt er namelijk voor dat ik straks geen andere mensen kan besmetten en dat ik weer een stapje dichter bij het oude normaal ben. Dat is een fijn gevoel. Over zes weken de tweede dosis.

Het nieuwe normaal was mij de afgelopen anderhalf jaar overigens goed gezind. Het gezin bleef onbesmet en de schrijverij ging gewoon door. Natuurlijk waren er langs het corona-tijdpad medelevende momenten bij het verdriet en chagrijn van naasten, maar COVID-19 kreeg op mij gelukkig geen vat. En nu, met het mRNA-vaccin in het lijf, is het tijd mijn coronageluk met anderen te delen. Moed houden is immers de moraal voor de komende maanden. En moreel herstel de missie.

Er zijn om ons heen wel wat bloemetjes en wijntjes nodig om zwakke lijven en leden op te fleuren en te -peppen. En wat te denken van het ondernemersgilde in Leusden? Ook voor hen kan ik, na de recente versoepelingen, nu ‘coronaproof’ proberen een ruggensteuntje zijn. Dus koop ik deze dagen weer eens een zwemkaartje, leen ik weer eens een boek en dineer ik weer eens uit – met jas en parasol, dat wel.

De contactberoepen zijn ook weer in bedrijf. Met mijn sociaal-maatschappelijke karakter had ik ook deze lichtzedige dames graag een pleziertje gebracht, maar daar werd thuis een stokje voor gestoken. Dat was trouwens niet nodig, want er bleek geen gaatje meer vrij, ahum. Heb ik van horen zeggen, overigens. Te hopen valt dat de drukte niet leidt tot oververhitting en schrale lippen, want het moet wel een plezierindustrie blijven. Wellicht kunnen de dames, tussen de bedrijven door, even liggen om bij te komen. Ik heb hoe dan ook bedankt.

Mijn plezier vond ik weer eens in het water, al kon de bio-machinerie bij het strekken, spreiden en sluiten van armen en benen wel wat olie gebruiken. Te lang stilgestaan. En ook de borstcrawl bleek een zware opgave. Alsof een modderbad doorploegd moest worden, pfff. Nee, het ware plezier haalde ik uit ‘meneer Octopus’, Gerard Onink. Die zorgde er in de coronatijd persoonlijk voor dat zijn vaste badgasten niet droog kwamen te staan. Af en toe even een belletje en soms een oogje dicht voor die Leusdenaar die zijn baantjes zo node mist. Heel even dacht ik met een lesje body-jam, pilates en zumba ook Theo Meijer te sponsoren, maar alleen al bij het schrijven van deze zin, begon mijn lijf spontaan te zweten. Daarom beperk ik me met een warme aanbeveling: support de sportscholen in Leusden, hup hup hup…

Supporteren? Dan steek ik met buurman Manfred nog een paar andere vlaggen uit. Oranje voetbalvlaggen, want we gaan de komende weken weer juichen, net als in het oude normaal. Daar word je ook heel soepel van, trouwens.

Marco Bosmans,
bosmans@xmsnet.nl