Aleksandr

Dat kun je wel zien, dat is hij... Herman van Veen vierde vorige week zijn jubeljaar 75 op zijn landgoed De Paltz in Soest en ik mocht er bij zijn – voorste rij, samen met een lieve vriendin. 

Die viering is door de coronabeperkingen een beetje uitgelopen, want wat twee jaar geleden begon met een vol Carré in Amsterdam, is verworden tot een petit comité bij hem ‘thuis’. De jubilaris is het lustrum inmiddels dan ook al ver voorbij en begint, godbetert, maandag aan zijn 78ste levensjaar.

JAAR 55 Ikzelf ben gisteren trouwens begonnen aan jaar 55. Zonder toeters en bellen wederom, want daar ben ik niet zo van, maar wel gezellig met een hapje en sapje met de dichtste Bosmensen. Hoewel ik me, juist op dit soort momenten, gelukkig prijs met mijn dierbaren en de voltooid verleden tijd, lijkt mijn gemijmer steeds luider te klinken. Waarom hang ik zo sterk aan het verleden? ‘Omdat je verleden langer is dan je toekomst,’ stelde mevrouw Bosmans tijdens het feestmaal nuchter en pijnlijk vast. Dat is dus ook waarom ik in mijn jonge jaren te weinig gericht was op de geschiedenis. Ik hád helemaal geen geschiedenis, ik had de toekomst! Maar nu niet meer. Nou ja, nog een beetje.

Tussen de happen entrecote en slokken cabernet sauvignon realiseerde ik me gisteravond ook dat mijn mijmeringen wel erg schril afsteken bij die van Igor, Aleksandr en Andrey. Drie mannen uit Oekraïne. Drie willekeurige mannen van mijn leeftijd met soortgelijke levensverwachtingen, met dien verstande dat hun dromen ineens zijn verworden tot een nachtmerrie. Zij moesten hun vrouwen, kinderen en familieleden zoenen en zich opmaken voor een oorlogsstrijd.

Waarom hang ik zo sterk aan het verleden? ‘Omdat je verleden langer is dan je toekomst,’ stelde mevrouw Bosmans tijdens het feestmaal nuchter en pijnlijk vast

KANTLIJNSTUKJES Voor hetzelfde geld is Aleksandr ook journalist en schrijft hij wekelijkse kantlijnstukjes voor de krant van Marioepol. De kans is groot dat zijn Knipoogjes de krant deze week niet halen. Sterker nog, het is te hopen dat Aleksandr zijn wapens ooit weer mag verruilen voor de pen. Dan hoop ik op mijn beurt dat hij, net als zijn collega in Leusden, ook mag genieten van de Oekraïense Herman van Veen en met geliefden glazen mag heffen op zijn verjaardag.

Het grote nieuws uit het dichtbije oosten hangt hoe dan ook als een wolk boven onze hoofden. U en ik vrezen nattigheid en we zouden bijna niet meer vooruit durven denken en dromen. Toch moet het. Laten we samen sterk zijn, hoop houden en doen wat we moeten en kunnen.

VERWORVEN VREDESVRUCHT Bij die vooruitgang passen ook de verkiezingen, een verworven vredesvrucht in ons land. Op het moment dat deze krant bij u op de mat valt, vindt elders in Leusden een debat plaats. Acht partijen mogen zich daar van hun beste kant laten zien en vervolgens is het aan ons om volgende week het potlood te trekken. Dit lijkt me te allen tijde het beste wapen voor wat komen gaat, opdat wij leven lang, hoera hoera. En Aleksandr, Igor en Andrey ook.

Marco Bosmans, bosmans@xmsnet.nl.