Moederziel

Hendrika Bosmans-Temmink is overleden. Mijn moeder, inderdaad. Even heb ik me afgevraagd of de kantlijn van pagina 3 wel een plek is om dit te delen en of ik haar naam op deze manier niet onedel gebruik. Het antwoord vond ik op haar zolder. Mams heeft de afgelopen jaren 240 Knipoogjes uit de kranten gescheurd en bewaard. Ze las me graag, zo wist ik, maar dat ze die wekelijkse krabbels zoveel waarde toedichtte raakte me. Heel even was het Knipoogje een traanoogje.

En dus put ik inspirerende kracht uit bijzondere herinneringen om van dit Knipoogje een kleine ode te maken. Een onbeschrijflijke missie eigenlijk, maar toch waag ik een poging.

Er is nog een alibi bovendien, want mams wist in de jaren ‘60 via de krant aan paps te komen. Een contactadvertentie bracht de Achterhoekse naar Amersfoort en niet veel later was daar hun eerste boreling. Drie jaar later gevolgd door een zusje. Omdat een flatje niet ideaal was voor een jong gezin, besloten de Bosmensen precies vijftig jaar geleden naar Leusden te verhuizen. Een vers opgetrokken rijtjeswoning in het ‘weiland’ Groenhouten; ze wilden nooit meer weg.

Ik ben mijn moeder (en vader) dankbaar voor de liefde die ik heb gekregen en voor de keuzes die ze omwille van het gezin hebben gemaakt. Leusden bracht hen en mij alle goeds, veel vrienden en – zowaar – de leukste bijbaan in de schrijverij: een dorpscolumn. Sterker nog, Leusden deed mij zo goed, dat mevrouw Bosmans en ik 25 jaar geleden hetzelfde pad gingen en in de straat bij mijn ouders belandden met onze eigen zoonlief en zusje. Mams was blij met de nabijheid van haar kroost, vooral toen paps overleed. Sindsdien haalden we op zaterdag samen boodschappen en keken we samen Studio Sport op zondagavond.
Tot Vitesse – FC Twente op 5 februari. Daarna stortte ma zich in de armen van Petra, Hester en Mieke; zusters van MMC afdeling C5. Ze was op. De kanker had haar ingehaald.

Dat we ons als nabestaanden nu opmaken voor een waardige uitvaart en het ontruimen van de ouderlijke woning, maakt veel los. De moederziel heeft ons verlaten, we dolen tussen robuuste eiken familiemeubelen en dozen vol fotolijstjes. Tja, de onvoorwaardelijke liefde die ma had voor haar gezin is tastbaar en mij dierbaar, maar ze had ook haar onmeunige grillen richting naobers, schrijf ik dialectisch en met spijt. Er zullen zaterdag bij het afscheid dan ook verschillende verdrietjes zijn, wanneer kaarsjes branden en Chubby Checker en Whitney Houston klinken.

Wat ons sterkt na haar dood is het leven dat zij ons gaf, de ouderlijke nalatenschap zogezegd. We willen er nóg meer van genieten, als gezin en met vrienden, met mijn broer, zussen en andere familieleden. En Knipoogje 241 gaat mee in de kist, want zoals ze in de Achterhoek zeggen: veur onze liefde is dit ajuus niet ’t letste.

Marco Bosmans, bosmans@xmsnet.nl