Afbeelding
,,,
Column

Verstrooiing

22 juni 2022 om 11:07 Column Knipoogje

Een kaasplankje met Reypenaer, whisky uit Japan, een pondje paling en mijn Zwitserse lievelingsvlaai… Ja, de Bosmensen weten wel wat ‘vader’ lekker vindt. Sterker nog, Vaderdag heeft dit jaar een opvallende lange nasmaak. Zelfs vanochtend wist ik nog een vingerlik room uit de taartdoos te halen, heerlijk.

Ik moet met enige schaamte schrijven dat Moederdag dit jaar in stilte voorbijging. Om de commerciële bijsmaak vooral. Maar vlak voor Vaderdag kwam ik tot inkeer. In een poging de lokale middenstand te supporteren, heb ik de familie aangemoedigd om zich dit keer vooral niet in te houden en die lobby werd begrepen. Tja, een beetje dorpscolumnist heeft alles over voor de gemeenschap.

Met volwassen kinderen op de rand van het ouderlijk nest, is de tijd van asbakken kleien en stropdassen kleuren natuurlijk al lang voorbij. Er was nog een periode dat ontbijtjes werden gemaakt en dat moeder en vader ’s avonds een lief briefje op hun nachtkussen vonden, maar tegenwoordig kiezen zoon- en dochterlief voor de kortste weg naar familiegeluk: dwars door de Hamershof. Papiertje, lintje, klaar.

Vlak voor Vaderdag kwam ik tot inkeer. In een poging de lokale middenstand te supporteren, heb ik de familie aangemoedigd om zich dit keer vooral niet in te houden en die lobby werd begrepen

Eerlijk? Voor mij hoeft deze verplichte kost niet meer. Veel liever laat ik me op een willekeurige andere dag in het jaar verrassen door mijn Bosmensjes. Zomaar een klein gebaar of een onverwacht samenzijn, omdat ze even aan ‘die ouwe’ dachten. Zo’n onverwachte knuffel is goud waard. Mevrouw Bosmans knikt. We hebben het dan ook maar meteen op de kalender gezet: 14 mei 2023 géén Moederdag. En als dat bevalt, slaan we ook Vaderdag 18 juni over, mits ik niet weer tot inkeer ben gekomen.

Toch kennen de feestdagen ook zo hun voordelen. Het is bijvoorbeeld fijn om, samen met mijn moeder, op Rusthof even aan mijn ‘ouwe’ te denken. Ach, hij heeft er zelf vast geen boodschap aan, want ik vertrouw erop dat hij ons toch wel ziet. Iedere dag. Maar bij het strooiveld even mijn dankbare jeugdherinneringen de lucht in sturen, voelt toch fijn. Ook voor mams. Dat-ie hier verstrooid is, past hem overigens niet. Mijn pa was van de precisie, een boekhouder van de Staat en derhalve nooit verstrooid, maar dat terzijde.

Eenmaal thuis tref ik kinderen op de stoep. Nee, niet voor Vaderdag, maar voor hun nieuweschoolplein. Of ik de sponsorloop wil steunen. Ik teken en ik reken. Aha, dit zijn de asbakkleiers van nu, die nog een hele weg te gaan hebben richting Japanse whisky en Zwitserse room. En die hopelijk nog ver mogen blijven van begraafplaatsen. 

Wat zeg je als ‘ouwe’ tegen die jongelingen? ‘Doe je best,’ brabbelde ik, maar wat ik eigenlijk wilde, was ze succes wensen op hun levenspad. Laat je niet afschrikken door de donkere wolken. Heb lief, houd moed en leef, zoiets. Precies zoals ik dat mijneigen kinderen voorleef. Het is gek, maar dit voelt toch een beetje als Vaderdag.

Marco Bosmans, bosmans@xmsnet.nl

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie